به مناسبت نخستین سالگرد درگذشت هادی / امان از روزی که پرسپولیس برای همیشه 10 نفره شد

درگذشت هادی نوروزی، بدون شک تلخ ترین اتفاق ورزشی سال 94 بود.

پنجشنبه نهم مهر ماه 1394، خبری تلخ، غیر منتظره و شوکه‌کننده، بر روی خروجی خبرگزاری‌ها و سایت‌های ورزشی منتشر شد: درگذشت هادی نوروزی

در همان لحظه‌هایی که همه‌مان با رفرش کردن سایت‌ها و صفحات مجازی، به خدا التماس می‌کردیم که این خبر لعنتی تکذیب شود، آپاچی برای همیشه از کنارمان پرکشید تا پرسپولیس تا ابد، بدون کاپیتان و ده نفره بماند. 

خبر درگذشت کاپیتان، تا جایی برایمان غیرقابل باور بود که به چشمانمان و نوشته‌ها اعتماد نکرده و روانه خیابان‌ها، بیمارستان آتیه، محل سکونت هادی و حتی درفشی فر شدیم. آخر هادی فقط 30 سال دارد. قرار بود تا چند سال، خیالمان از داشتن یک کاپیتان بااخلاق، راحت باشد. این‌ مکان‌ها همگی، تا دیروز همراه با هادی بودند ولی هرکدام با بنر های مشکی رنگی، خبر فوت نوروزی را اطلاع می‌دادند. 

کابوس ادامه دارد، هر لحظه به تعداد پیام های تسلیت بزرگان فوتبال به مناسبت درگذشت کاپیتان، افزوده شده و مصاحبه دوستان و همکارانش داغ دل را تازه می‌کند. 

با چشمانی آغشته به اشک و پوستر های هادی به دست، روانه ورزشگاه آزادی می‌شویم. قرار است برای آخرین بار، کاپیتانمان در آزادی دور افتخار بزند. دیدن ضجه های معصومه ابراهیم‌پور و یادگاری‌های هادی، دل آدم را کباب می‌کند. یک‌صدا با شعار " واویلا، واویلا؛ شدی ده نفره واویلا" تابوت را همراهی می‌کنیم. 

صبح شنبه، بی‌خیال کار و بارمان، تا بابل برای خاکسپاری هادی آمدیم. تشییع پیکر شصت هزار نفری نوروزی در بابل، تکان دهنده و باور نکردنی بود. ازدحام جمعیت به قدری بود که مراسم، سراسر با بی‌نظمی همراه شد. 

پس از تشییع باشکوه 24 ابدی، پیکر بی‌جان نوروزی، برای به خاک سپردن و آرامش ابدی، راهی روستای کپورچال می‌شود.

امان از روزی که بی‌کاپیتان شدیم. فردا، سالروز همان روز لعنتی است. همان روزی که تا ابد ده نفره شدیم، همان روزی که آپاچی به سمت خدا پر کشید. پیش ناصر خان.

روحت شاد، هادی باتعصب!